" El Emeği Göz Nuru "

Geçenlerde eserlerini çok beğendiğim, üstelik adaşım olan bir sanatçıyla tanıştım; sohbet ettim.
Aylar öncesinden sergisinin Beyoğlu Mısır apartımanında olacağını, 28 Haziranda da biteceğini okumuştum.
Son gün koşarak gittim. Tesadüf o ki orada kendisiyle karşılaştım. Yine çok beğendim yaptıklarını.
Keşke daha önce gidip sizlere de haydi kaçırmayın deseymişim. 

Ama önemli değil  nasılsa yine karşımıza  çıkar bir yerlerde.
Siz sadece ismini not edin bir kenara :
Gülay Semercioğlu



İlk defa geçen sene Uluslararası çağdaş sanat fuarı Contemporary İstanbul'da görmüştüm eserlerini. Malzeme olarak ince renkli tel kullanıyor. Küçük vidalar da kullanarak bu telleri çerçevenin içinde örüyor adeta.
Kendisine nereden geldi bu teknik aklınıza dediğimde  "Ben örgü örmeyi çok severim. Resim yanında heykele de meraklıyım, başka bir teknik  arayışına girdiğimde ben örgü örmeliyim diye düşündüm sonrasında bu yapıtlar çıktı ortaya" dedi.

En son Honk Kong'da sergilenmekte olan eserini, telleri tığ ile işleyerek oluşturmuş.
"Tığla yapılan bir iş ne kadar büyük olabilir ki ? "diye sordum.  Oldukça büyükmüş.
Günde 4-5 saat tığla örerek 8 ayda tamamlamış. Tavandan asılı olarak sarkıtılarak sergileniyormuş şimdi.  Bir anlamda heykel yani...

Tığla örmekten bileği yorulduğunda burada resimlerini gördüğünüz eserler türünde çalışıyormuş. Bunları yaparken de ayakta durmaktan yorgun düşünce tekrar oturup eline tığını alıyormuş... Tek başına tıkır tıkır işleyen bir fabrika gibi yani, zaman kaybı yok....

Ben örgü örmeliyim dediğinde eline tığını  alıp Perşembe Pazarına gitmiş uygun telleri bulmak için...
Bu örgünün gerçekleşmesini, geçişlerini, hatta üst üste geldiklerinde farklı ışık ve farklı efektte olmasını sağlayan vidalar da Perşembe Pazarından olmalı. Bazen o kadar ince tel ve işleyişle yapıyorum ki gözlük camları ve çerçevesi için kullanılan o çok küçücük vidaları kullanıyorum dedi.

Bütün eserlerinizi evimin duvarlarına asmak isterim ama ne param ne duvarım yeter diye dertlendim. Benim evimde de yer yok ben de kendi evimde asamıyorum diyince aslında çok samimice sormak istediğim soruya girip ''Eserleriniz boyut olarak genelde çok büyük. Bu kadar büyük eserleri kim alıyor, satılıp bitiyor mu gerçekten, yani siz sanatçıları besliyor mu bu iş ? '' deyiverdim.
Tabi ikimizin de hem fikir olduğu bir şey vardı . Beslenmek sadece maddi beslenmek değildi bir sanatçı için; eseri oluştururken duyduğu heyecan, haz, bitirdiğinde duyduğu doyum beslenmenin büyük bir parçasıydı ama  lafla da peynir gemisi yürümüyordu günün sonunda...

"Koleksiyonerler sanatçıları izliyorlar ve sürekli ürettiklerinden yani kalıcı olduklarından emin olduktan sonra satın almaya başlıyorlar eserleri, kalıcı olmayacağınız izlenimine kapılırlarsa da satın almıyorlar" dedi.
Kalıcı olmak önemli ama kalıcı olacağınızı ispat edene kadar ayakta durmanız da bir o kadar önemli anladığım kadarıyla.
Zor zenaat...

Holdingler, koleksiyonerler, büyük oteller  Gülay hanımın eserlerine ilgi gösteriyorlarmış.  Hatta yeni açılacak Maçka oteli şu anda sergilenmekte olan eserlerden birini almış bile. 
Bu sergiyi kaçırdınız ama merak edenleriniz otel açılınca başını lobiden içeriye bir uzatıversin.
Bugünün sergisi "Walking on the wire" idi. Sanatçısı da Gülay Semercioğlu...


Sevgiyle ve Sanatla kalın,
G.D.